Αποχαιρετισμός στη Μαίρη Παναγιωτίδη-Κεσίσογλου
Η Ένωση Σμυρναίων αποχαιρετά με βαθύτατη θλίψη την ομότιμη καθηγήτρια
του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και διεθνούς εμβέλειας
ερευνήτρια της Βυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης
Μαρία-Αφροδίτη Παναγιωτίδη-Κεσίσογλου
Η εκλιπούσα υπήρξε εκλεκτό μέλος της οικογένειας της Ενώσεως Σμυρναίων, με την οποία μοιράστηκε τόσο τις ιδέες της για την προώθηση των ευγενών σκοπών της Ενώσεως όσο και την αγωνία της για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και τη διάσωση των μνημείων της Μικράς Ασίας. Μάλιστα, η βυζαντινή τέχνη αυτής της περιοχής αποτέλεσε επί σειρά ετών αντικείμενο των πανεπιστημιακών της μαθημάτων και των επιστημονικών δημοσιεύσεών της. Οι μελέτες της για τη Βυζαντινή Καππαδοκία και, πιο πρόσφατα, τα πορίσματα των ερευνών της για την τέχνη της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας βρίσκονται στην αιχμή της έρευνας, συμβάλλοντας καίρια στην κατανόηση της ιστορίας και τέχνης της περιοχής εκείνη την εποχή και στην ουσιαστική ανάδειξη επιμέρους πτυχών της βυζαντινής τέχνης. Σχετική διάλεξη για την ιστορία και τέχνη της Βυζαντινής Καππαδοκίας είχε δώσει στον φιλόξενο χώρο της Βιβλιοθήκης της Ενώσεως στο πλαίσιο των επιστημονικών της εκδηλώσεων.
Η Μαίρη Παναγιωτίδη αγαπούσε τη Μικρασία και μιλούσε με πάθος για την μικρασιατική καταγωγή της, την οποία είλκυε από την πλευρά του πατέρα της. Εξιστορούσε με γλαφυρότητα τη ζωή των προγόνων της στα Θείρα και στη Σμύρνη, αλλά και με πόνο τον ξεριζωμό της οικογένειάς της από την πατρώα γη. Στα λόγια της «ηχούσαν» οι φωνές ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, ενώ στα λαμπερά της μάτια «ζωντάνευε» ολάκερη η Μικρασία, υπενθυμίζοντας έτσι σε εμάς τους νεότερους, αρχαιολόγους και μη, την ανάγκη προάσπισης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δίνοντας μάλιστα η ίδια το παράδειγμα της σθεναρής υπεράσπισης των μνημείων που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Ευρισκόμενη πάντα στις επάλξεις, η Μαίρη Παναγιωτίδη αφουγκραζόταν συνεχώς τον παλμό της νεολαίας, αγωνιούσε αλλά και οραματιζόταν το μέλλον, προτρέποντας όλους, κυρίως εμάς τους μαθητές της, να εργαζόμαστε συνεχώς για το καλό του τόπου μας. Πίστευε ακράδαντα πως η αφοσίωση του καθενός στην εργασία του, η παιδεία και η διευρυμένη καλλιέργεια των νέων θα γίνουν δέντρα με ρίζες ισχυρές και καρπούς άφθονους.
Η ίδια διακόνησε με απαράμιλλη ακεραιότητα, πάθος, αφοσίωση, υποδειγματική αίσθηση του καθήκοντος και υψηλό ήθος το λειτούργημά της. Μέσα από το παράδειγμά της έγινε η ίδια φάρος επιστημοσύνης, εργατικότητας και ανιδιοτελούς προσφοράς προς όλους, μαθητές και μη. Όπως συνήθιζε να λέει κατά τη διάρκεια των μαθημάτων και πολλάκις στη γράφουσα:
Ό,τι αγαπάμε και θέλουμε, αξίζει!
Εκ μέρους της Ενώσεως Σμυρναίων,
Άννα Τακούμη,
Διδ. Βυζαντινής Αρχαιολογίας,
μέλος της Ενώσεως Σμυρναίων
