Γιώργος Σεφέρης
Από την Ποιητική Συλλογή «Η Στέρνα»
Περνούνε οι ώρες, ήλιοι και φεγγάρια,
μα το νερό έχει δέσει σαν καθρέφτης·
η απαντοχή με τα ορθάνοιχτα μάτια
όταν βυθίσουν όλα τα πανιά
στην άκρη του πελάγου που τη θρέφει.
Μα εδώ στο χώμα ρίζωσε μια στέρνα
κρυφή μονιά, ζεστή, που θησαυρίζει
κάθε κορμιού το βόγγο στον αγέρα
τη μάχη με τη νύκτα με τη μέρα
πληθαίνει ο κόσμος, πάει, δεν την αγγίζει.
